Dag 9: Zondag 1 juni
(door Mathijs)

Zondag. Zondag is een dag van bezinning. Met een krachtige bries in de rug kregen we daar mooi de tijd voor. Gezien het feit dat Sandor jarig was en dat hij dat gisteravond met patron Steve en zijn kornuiten stevig gevierd had kwam dit erg gelegen. De eerste 15 km gaf Mathijs kordaat het tempo aan. Bij het wisselen van de koppositie kwam een zwarte auto luid claxonerend voorbij. Wat schetst onze verbazing: Steve en zijn vrouw komen ons voorbijrazen en Steve’s vrouw maakt ongelovelijk veel foto’s van team Coast-2-Coast in actie. Op dat moment compleet met Rob. Tot aan de staatsgrens bij de Mississippi rijden het hotelechtpaar met ons mee. De foto’s zijn voor de krant waar Steve voor schrijft. Vermoedelijk komt er vanmiddag nog een special edition uit. Bij het afscheid op de snelweg tijdens een stop vraagt Steve’s vrouw op moederachtige wijze of we wel ontbeten hebben. Uiteraard kunnen we haar geruststellen.
Na 46 kilometer moet de Coast-2-Coast trein weer haar wagonnetje (Rob) afkoppelen. De knie is niet goed. De vier overgebleven rijders malen verder met de pedalen. Relatief eenvoudig gezien de rugwind. Vandaag moet er gebruik worden gemaakt van de omstandigheden. De eerste optie, stoppen in Brookfield na 185 km wordt afgeslagen. 40 km verder wacht ons een motel in Chillicothe. Daarmee sparen we 30 kilometer op ten opzichte van het Roadbook. En dan te bedenken dat we al een rustdag gehad hebben!
Onderweg druk ik voor mezelf alle afstanden uit in Rondjes Poppel (55km), groot Rondje Poppel (70km) en Rondje Tilburg-Tilburg (95km).

Zorgelijk zijn nog wel mijn knieen. Ze voelen erg fragiel. Licht trappen en niets forceren. Hopelijk lost dat iets op. Vooral bergaf probeer ik te sparen, niet als een dolle stier met de grote plaat tegen de volgende helling aanklappen, maar met een soepele tred snelheid maken en de volgende helling opgaan en op eigen tempo rijden. San Francisco is het doel, daar moet ik naartoe. De Rockies worden erg zwaar met deze knieen, maar nog 4 etappes 200km en dan is het mogelijk om met verder slechts 150 km etappes op tijd op het vliegveld te komen.
Mentaal zit het vanavond niet helemaal top. Ik heb ten eerste een hekel aan ongeduldige en/of langsrazende auto’s en ten tweede heb ik er een hekel aan om aan het elastiek te hangen. Helaas zit er knietechnisch weinig anders op dan het elastiek.

Dag 9 - 1 juni 2003
Etappe Barry (Illinois) – Chillicothe (Missouri) 226km gemiddeld 31,2 km/uur

Terug naar dagverslagen >>